Noël nziza dans la pluie

We were dreaming, of a sunny christmas... Helaas...Vorige week dinsdag maakten we bruusk kennis met het echte regenseizoen. En elke volgende dag troostten we ons met de idee, dat het morgen toch niet weeral kon regenen. Ook op Kerst viel de regen met bakken uit de hemel. Maar niet getreurd, het zal onze pret niet bederven (ook al moeten we ons het huis uit sleuren om de zware plensbuien richting ziekenhuis te trotseren snif). Op kerstavond hebben we het beruchte Chinese restaurant uitgeprobeerd samen met onze buurjongen en twee Britse medestagairs. Behalve één Chinese lamp en wat idem gerechten op de kaart, valt er weinig van het Verre Oosten te herkennen. Na anderhalf uur maaggerommel werden de royale porties voorgeschoteld. Echt om je vingers af te likken! Erna waren we uitgenodigd bij enkele interns thuis voor een spetterend dansfeest. Het koppeldansen viel bij de één al meer in de smaak dan bij de andere...Het was een plezante kerstavond!

Geen Kerst zonder kerstvrouwen. Tijd om het breiwerk van de lieve bewoners van het rusthuis te Deinze en allerlei cadeautjes aan de zieke kindjes op pediatrie uit de delen. De 2 forest baby’tjes kregen allebei een mooi pakje aangemeten. Ze waren de allerliefste kerstpoppetjes ter wereld. Het uitdelen van onze speelgoedjes en kleertjes op de pediatrie was niet zo evident. Iedereen probeerde te pakken wat hij kon krijgen – ook de ouders- zonder rekening te houden met de erg zieke en kleine kindjes die niet uit hun bedje konden voor een cadeautje. We hadden ons een beetje beter moeten organiseren, zeker? Maar de blije gezichtjes van de kindjes maakten veel goed.

‘s Middags waren we te gast bij Dr. Sanctus, het hoofd van interne geneeskunde, die de helft van het jaar in Gent doctoreert aan onze universiteit. Het bananenbier en de wijn vloeiden rijkelijk, het eten liet echter op zich wachten waardoor de drank recht van een lege maag naar ons hoofdje schoot. Na het eten wou de dokter steeds maar bijschenken. Volgens hem geen probleem, want in Rwanda hebben ze zogezegd enkel light-wijn. Hij probeerde ons te overtuigen met nog ‘one for the road’ dat Leen dan maar interpreteerde als nog ‘one for the lord’. De priester broer van Dr. Sanctus was zeer blij met haar uitspraak.

Zondag zijn we tussen twee regenbuien door nog eens gaan zwemmen. De regen komt hier echter altijd sneller dan verwacht, en opeens viel die dan ook met bakken uit de hemel. Gelukkig konden we schuilen in de ‘cafetaria’ van het zwembad, ware het niet dat daar net alles gereserveerd was voor een trouwfeest. Met de Rwandese gastvrijheid in ons hoofd, wachten we geduldig op een uitnodiging, maar opeens werden we zonder pardon buiten gezet met als enige bescherming tegen de regen een parasol van het plaatselijke biermerk. Misschien vonden de grootmoeders het niet zo leuk dat we nog in bikini waren? We hadden nochtans een grote handdoek om ons te camoufleren. En met de handdoek over onze hoofden vatten we de weg naar huis aan. Nog nooit hebben we ons zo goed aanvaard gevoeld in de zwarte gemeenschap: niemand staarde ons aan, niemand riep muzungu muzungu, niemand vroeg geld,... We hebben onze klederdracht gevonden!

Ondertussen zijn we op gynaecologie gestart, verder verslag volgt want we zijn hier aan onze laatste kWh electriciteit bezig, en de website om eenheden te kopen ligt plat.
Nog enkele sfeerfoto's:
Omdat we er maar niet genoeg van krijgen: BABY WILLIE, toekomstig president van Rwanda:

Katrien op de markt:

Af en toe valt het water of de electriciteit uit, als je dan niet weet dat de kraan eigenlijk nog open stond, is dit het resultaat, een privé-zwembad in huis:

Leen en haar vriendjes: