De eerste stagedag

Vandaag eerste stagedag gehad. Om 7u begint de staf, dus stonden we al om 5u45 op. Geen probleem, gezien we toch elke dag om 5u15 wakker gezongen worden door een troep enthousiaste Afrikanen (we moeten nog eens navragen wat juist de bedoeling is van die Afrikaanse gezangen zo vroeg in de morgen). We verblijven in een buitenwijk van de stad, dus we startten de dag met een wandeling van ongeveer 40 min naar het ziekenhuis. We kwamen al te laat op onze eerste stagedag, maar nog steeds te vroeg naar Afrikaanse normen. Wij (Katrien en Hanne) staan op pediatrie. Leen op interne geneeskunde. De staf op pediatrie begint met de voorstelling van de patiënten die tijdens de nacht werden opgenomen, door de stagiair van wacht. Alles gebeurt in het Engels, wat voor de ene stagiair al makkelijker is dan de andere. Een greep uit de pathologieën: neonatale icterus, een kindje met Wilm's tumor (nefroblastoom), wat in België goed te behandelen is maar hier al zover gevorderd dat enkel palliatieve behandeling mogelijk was, een kindje dat zodanig verzwakt was dat tegen de tijd dat de mama ermee in het CHUB aangekomen was, al gestorven was (er werd hier amper bij stilgestaan, in België zou zoiets een drama zijn), malaria, respiratoire infecties, ....

Na de staf belandden we op de afdeling neonatologie. We konden vandaag geen stage doen op de hospitalisatie van pediatrie omdat daar examens aan de gang waren. We hielden ons bezig met de neonaatjes op te volgen, vitale parameters nemen enz. Er was niet zo veel werk. Neonatologie is al erg confronterend in België, de prematuurtjes in Rwanda zijn zo mogelijk nog aandoenlijker. Er waren 2 kleintjes bij die gevonden waren "in the forest". Katrien was volledig weg van één kleintje, dat afgestaan zal worden voor adoptie, dus Len, weze gewaarschuwd. In België worden alle prematuurtjes constant goed opgevolgd met allerlei apparatuur, hier was slechts één saturatiemeter voor de volledige afdeling. En één zuurstoftank, met één slang, waarvan ze dus allerlei aftakkingen gemaakt hadden met plastic buisjes, vastgeplakt met gewone bruine pleisters. Eén kindje desatureerde gedurende meer dan een kwartier (slechts 30% saturatie), gewoon omdat de afgetakte leiding niet goed werkte. De zuurstofmaskertjes zijn zo groot dat ze het volledige hoofdje van de baby innemen. Onderzoeken op de prematuurtjes worden pas uitgevoerd als de mama ervoor betaald heeft. Zo was er een tweeling waarvan één kindje wat geel zag, maar zijn mama kon niet betalen, dus werd er geen bilirubine bepaald. Ook CRP enz. wordt pas bepaald na betaling. Er was vandaag een omhaling voor één kindje om een RX thorax te kunnen laten nemen. Er is sinds kort een systeem van mutualiteit in Rwanda, waardoor de patiënten slechts 10% van de ziekenhuiskosten moeten betalen, maar zelfs dat is voor velen nog teveel. Erg confronterend. De patiënten zijn ondergebracht in "wards" (grote zalen). Buiten op het grasveld zit de familie, en doet er de was, kookt er voor de zieke enz.

Een verslagje van Leen volgt nog.
Met dank aan Hilde voor het internet. Het moest snel gaan dus niet letten op schrijf- en stijlfouten ed.
Katrien en Hanne