nostalgische mijmeringen

Ondertussen begeven we ons al een weekje op Belgische (vries)bodem. En het is aanpassen... De koudwaterkraan doet je hart bijna stilstaan en aankleden duurt 's morgens minstens 10 minuten langer. Met de zon in een wolkenloze blauwe lucht waan je  je soms terug in Afrika, maar de ijzige temperaturen brengen een snelle ontnuchtering. De mensen zijn zo wit, hun kleren zo kleurloos, en hier zijn geen mzungu fans...  In het ziekenhuis geen dansende verpleging  noch zingende patiënten. Eén voordeel, eten is overal toegelaten dus we kunnen naar hartelust chocolaatjes smikkelen. En het rijst, banaan, frietbuffet is vervangen door SODEXO, met mini rijst portietjes, de Rwandezen zouden hier pas echt verhongeren. Katrien heeft nog een  vacature voor afwasser (m/v), gezien de bewakertjes in het land van Medy gebleven zijn...

Het had echter niet veel gescheeld, of we waren tussen de heuvels achtergebleven.
Onze laatste zaterdagnacht waren we nog s naar de planet (plaatselijke disco) geweest en toen we naar huis wilden gaan, stelden we vast dat onze voorziene lift zijn bril kwijt was  en te beschonken om ons enige vorm van veiligheid te bieden. Hij beweerde echter dat een taxi nemen nog gevaarlijker was, maar we hebben het er toch maar op gewaagd! En net toen we ons realiseerden dat dat taximannetje ons eigenlijk overal naar toe kon voeren (ja zonder Hanne zijn we steevast gedesoriënteerd), begon hij plots heel traag te rijden. Eindelijk één die naar onze 'bohoro' (traag in het Kinyarwanda) luisterde? Maar dan ging hij ineens snel in achteruit 'police police'. We zijn daar maar snel uit het autootje 'gesprongen', zonder te betalen! En daar stonden we dan, ergens ten velde in Kigali, om 4u 's nachts. Katrien had snel een hulplijn ingeroepen en toen die naar onze coördinaten vroeg, was ons enige herkenninspunt een reclamebord van Mützig  (waar Kigali vol van staat). Uiteindelijk waren we slechts op 10 minuten voetafstand van ons huisje verwijderd. En inderdaad, even verderop was er een controlepost, dus de taxichauffeur was niet zo kosjer...

  Ik wou niet naar huis zonder eigenhandig een keizersnede te hebben gedaan en we moesten Dr. King nog zien te overtuigen om een baby te redden... En we hadden nog steeds geen echte intore dansers gezien, en djembe's op straat, en fufu eten met Dr. King en een amarula boom vinden en waar hing Medy toch uit? Daarbij komt nog dat we 42 uur vòòr onze vlucht beseften dat we vergeten waren om onze vlucht 72 uur op voorhand te bevestigen. En dan namen die van SN niet meer op 's avonds laat, dus hebben we het thuisfront nog eens ter hulp geroepen. Len ging desnoods enkele passagiers overtuigen om plaats te maken voor ons op het vliegtuig :-) Benieuwd of dat bij Verhofstadt (die ook op ons vliegtuig zat, maar hij heeft ons niet herkend :-) gelukt ging zijn. Maar uiteindelijk bleek dat ze onze zitjes nog niet doorverkocht hadden...

De laatste week van ons verblijf vonden verschillende granaataanslagen plaats, waarschijnlijk de verkiezingskoorts die al wat begint op te laaien. De laatste nacht in Kigali vond er een explosie plaats in ons toilet terwijl Katrien er op zat. De lamp was om één of andere mysterieuze reden ontploft (het onderzoek door de anoniemeling van de Belgische ambassada loopt nog), maar gelukkig is Katrien er enkel met de schrik van af gekomen. Onze guardian angel zit echt overal!

Zaterdagnamiddag kwam het afscheid. De idee dat de heuvels voorgoed uit ons gezichtsveld zullen verdwijnen en dat we de zalige zonnestralen voor een ganse poos zullen missen, maakte me echt misselijk. Deze keer lieten we het besturen van ons bagagekarretje aan een vakman over, onze kantelaccidenten indachtig... Bij het inchecken van de bagage stonden we alweer voor een nieuw avontuur. Blijkbaar mochten we maar 2 zakken per persoon en ik had er 3, dus moesten we daar in de business rij (tot grote ergernis van de echte business klanten) al onze spullen beginnen reorganiseren. Anders moesten we bijbetalen,  helaas waren we na de souvenirjacht compleet blut. Uiteindelijk begonnen ze wat medelijden te krijgen, en mocht 1 valies mee als handbagage. 12 uur later landden we in een koud en grijs België... Na een halfuur wachten op onze zakken sprong Katrien enthousiast recht van ons bagagekarretje, waarbij deze laatste kantelde (Leen zat er nog op), maar weerom geen gewonden noch blikschade...

En daarmee zijn de 3 rwandameisjes terug herenigd... Een avontuur om nooit te vergeten!