dagje Akagera - onze missie giraffen en zebra's!

3 Weken na onze nachtmerrie in Queen Elisabeth’s Park, hebben we ons toch weer aan een safari gewaagd. Dit keer in een echte jeep met gordels, met een verzekering en in het gezelschap van een Canadese anesthesist (helaas met een kater) en een verpleegster. We moesten ons huis al om 5 uur verlaten, maar gelukkig hielden de bewakertjes de wilde honden op afstand. In de auto stelde Katrien al snel een evacuatieplan op punt (ik ga door dit raampje!)... 2 uurtjes later kwamen we veilig in het park aan. Daar kregen we een ranger toegewezen die ons eerst een korte briefing gaf. Trots toonde hij de kaart van Akagera en zei hij: zo ziet het Akagera park er uit. Na zijn toereikende uitleg, leek het park bezoeken al niet meer nodig. Hij moest ons wel teleurstellen. We bevonden ons in het zuidelijke, dorre deel van het park met maar heel weinig dieren. Als we echt veel dieren wilden zien, moesten we nog 3 uur verder rijden naar het noorden. Helaas daar hadden we de benzine niet voor... Maar als we een beetje geluk hadden dan ‘you can meet the snakes’ (ja die willen we wel onmoeten), maar het is heel moeilijk ‘to meet a lion’. Wij waren enkel uit op giraffen en zebra’s, de rest hadden we al in Queen Elisabeth gezien. De weg in het park was vreselijk, we werden constant doorééngeschud en bovendien was het een aanhoudend gevecht met de bijtende ‘horseflies’ in de auto. En waar waren de dieren? De ranger bleef maar vertellen hoeveel er vroeger (vòòr de ‘gebeurtenissen van 1994’) wel niet zaten en over de hyena’s en luipaarden, kuddes giraffen helaas in het noorden. En die ene neushoorn en de al even eenzame leeuw...

We vreesden al dat we ons enkel met het uitgedroogde landschap gingen moeten tevreden stellen. Na veel off-track gehobbel stonden we oog in oog met onze belangrijkste target : een giraf. Het was weliswaar een oud en verstoten exemplaar. Volgens de gids zijn giraffen ‘very nice and peaceful’.
                                                                                                                                              

              

Daarna zagen we nog enkele verschoppelingen (een impala mannetje dat uit de groep gezet was) en een giraffenskelet. Op naar de zebra’s. Die laten zich heel moeilijk fotograferen, ze zijn namelijk heel verlegen (dixit de gids die de psyche van de dieren doorgrondt). Zo zagen we ongeveer dieren aan een ritme van één per uur en bleef de weg onze ingewanden omkeren (de anesthesist werd met het uur bleker en bleker tot hij uiteindelijk in slaap viel).

          

Dan wou de gids ons naar het meer meenemen ‘to meet the hippo’s en the crocodiles’ die op de middag vredig zonnebaden op de stenen, helaas vandaag niet. We zagen er wel baboons (slimme dieren, maar wel soms koppig) en hun o zo schattige kroost en maraboets, indrukwekkend grote vogels. Om zeker geen dieren te missen, reden we af en toe pal door het meer, terwijl Katrien en ik maar bleven discussiëren over ons reddingsplan en naar links en rechts over helden om de jeep in evenwicht te houden. De gids deed echt zijn uiterste best om ons zo veel mogelijk te laten zien. Zo zagen we door zijn verrekijker met een enorme vergroting 2 olifantenstippen aan de overkant van het meer.

 

Ondertussen begonnen onze geschudde magen te rommelen en dan zijn we maar naar lake Muhazi gereden voor een ‘snelle’ hap. Na 2 eindeloze uren kregen we smakeloze fishsticks aangeboden. Bovendien begon het plotseling te stortregenen en schemeren en we moesten nog anderhalfuur terug naar huis rijden. De chauffeur leek het niet noodzakelijk te vinden om zijn ogen op de weg te houden. Ons geroep (nog steeds vanuit de post-acute stress fase) moest hem ervan weerhouden niet voortdurend naar het landschap te kijken. De rit leek wel eindeloos te duren, maar uiteindelijk is ons avontuur goed afgelopen. Het ziet er niet naar uit dat we ons nog vaak op de Rwandese wegen gaan wagen...